Gisteravond Goldeneye van James Bond op televisie. Omdat deze week hier de voorjaarsvakantie is mochten de jongens (bijna 10 en 12) kijken. Dus gezellig met het hele gezin op de bank. Ik, als moeder, een beetje angstig, want ja Bond films zijn voor 12 jaar en ouder en er komt nogal wat geweld in voor. Wellicht dat dat voor de jongste toch niet zo geschikt is.
Zelf vond ik als kind de Bond-films altijd reuze spannend en durfde ik zelfs delen niet te kijken. En dan worden er natuurlijk nogal wat mensen neergeschoten, neergeslagen of ze vallen van grote hoogte.
De jongste zit naast me, een hele groep mensen wordt neergeknald en er spatten wat computers uit elkaar. Wauw, zegt hij en als een grote tank door alles heen rijdt zit hij te schateren. Het geweld ziet hij niet, hij ziet gewoon een film en een film is niet echt. Auto’s die door de lucht vliegen en ontploffen geven gewoon een spectaculair beeld.
Ik kijk met andere kinderogen dus. Ik zie het geweld, hij ziet het spectakel. Ik zie bloed en dood, hij ziet rode verf en acteurs. James Bond is een film, is niet echt, is een spannende lachfilm.
Zo keken ze pas ook naar Lord of the Rings (deel 2). Ik heb hem in de bioscoop gezien en zat in mijn stoel gekluisterd. De jongste vind het wel spannend, maar niet eng. En als alle monsters komen, willen ze eigenlijk alleen weten hoe men dat toch gefilmd heeft. Tussen al het geweld zien zij de grappigde dingen.
Het geeft mij een dubbel gevoel. Zien zij ze door de film heen, of hoort het geweld tegenwoordig zo bij het leven dat het bijna gewoon is.
Geef een antwoord