Tijdens een zakenreis in India kwam mijn man deze film op het spoor, ‘Taare zameen par’ (engelse titel: “every child is special”. In het Nederlands vertaald als “Sterren van de aarde”). Hij heeft daar gelijk de DVD van deze film gekocht. De film gaat over 8 jarige Ishaan die niet goed kan meekomen op school. De leerkrachten vinden hem lui, dom, niet geinteresseerd en ook zijn ouders snappen niets van hem. Het is een lief joch, maar ja.. de cijfers en het leren.. en dat in het competatieve India. Ishaan is een dromer, een jongen met een geweldige fantasie, dol op dieren. Alleen school kan hem niet boeien, zo lijkt het. In hun wanhoop sturen de ouders het jochie naar een internaat in de hoop hem wat discipline bij te brengen, want daar lijkt het aan te ontbreken. Maar daar gaat het steeds slechter met de jongen. Hij is helemaal in zichzelf gekeerd, praat amper meer en voelt zich ontzettend verlaten door zijn ouders. Dan komt er een nieuwe leerkracht Ram Shankar Nikumbh (gespeeld door Aamir Kahn – één van Indiaas grootste filmsterren van dit moment ) op school die de eenzaamheid en de triestheid in de jongen ziet. Als hij dan de schriften van Ishaan bekijkt wordt hem direct duidelijk wat er mis is met deze jongen: zijn schriften staan vol spelfouten, letters zijn omgedraaid en verwisseld. De jongen is niet dom en lui, de jongen heeft dyslexie. Met veel geduld gaat hij met Ishaan aan de slag en krijgt hem zelfs ook weer zover dat hij weer plezier krijgt in zijn grootste passie: schilderen. Hoewel de film in het begin wat traag op gang komt trekt hij om te blijven kijken. Je wordt meegezogen in het verhaal, je gaat vanzelf van dit jongetje houden. De film geeft goed inzicht in het onbegrip wat vaak rond dyslexie speelt. Leuk ook om te zien hoe het enthousiasme van de leerkracht de hele school meetrekt in een grote schilderwedstrijd. [Lees meer…]
James Bond
Gisteravond Goldeneye van James Bond op televisie. Omdat deze week hier de voorjaarsvakantie is mochten de jongens (bijna 10 en 12) kijken. Dus gezellig met het hele gezin op de bank. Ik, als moeder, een beetje angstig, want ja Bond films zijn voor 12 jaar en ouder en er komt nogal wat geweld in voor. Wellicht dat dat voor de jongste toch niet zo geschikt is.
Zelf vond ik als kind de Bond-films altijd reuze spannend en durfde ik zelfs delen niet te kijken. En dan worden er natuurlijk nogal wat mensen neergeschoten, neergeslagen of ze vallen van grote hoogte.
De jongste zit naast me, een hele groep mensen wordt neergeknald en er spatten wat computers uit elkaar. Wauw, zegt hij en als een grote tank door alles heen rijdt zit hij te schateren. Het geweld ziet hij niet, hij ziet gewoon een film en een film is niet echt. Auto’s die door de lucht vliegen en ontploffen geven gewoon een spectaculair beeld.
Ik kijk met andere kinderogen dus. Ik zie het geweld, hij ziet het spectakel. Ik zie bloed en dood, hij ziet rode verf en acteurs. James Bond is een film, is niet echt, is een spannende lachfilm.
Zo keken ze pas ook naar Lord of the Rings (deel 2). Ik heb hem in de bioscoop gezien en zat in mijn stoel gekluisterd. De jongste vind het wel spannend, maar niet eng. En als alle monsters komen, willen ze eigenlijk alleen weten hoe men dat toch gefilmd heeft. Tussen al het geweld zien zij de grappigde dingen.
Het geeft mij een dubbel gevoel. Zien zij ze door de film heen, of hoort het geweld tegenwoordig zo bij het leven dat het bijna gewoon is.