Ik kom uit een gezin met 3 meiden en 1 jongen. Mijn broertje is bijna 9 jaar jonger en een vrij rustig type. Tenminste als kind. Hij kon uren lezen en met de lego spelen. Toen hij ging puberen was ik het huis al uit. Nu ben ik moeder van 2 jongens en woon ik ook nog eens in een buurt waar bijna alleen jongens geboren worden. Hoe we ook proberen om ze vredelievend op te voeden, buiten wordt er cowbow, soldaarje, politie en boefje gespeeld. Met harde oerkreten gaan ze elkaar te lijf. Ik stond er vaak met verbazing naar te kijken. Waar hebben ze dat toch vandaan?
Inmiddels zijn ze wat ouder, dus het soldaatje spelen is afgelopen, maar het onderling stoeien met luid geschreeuw schijnt toch nodig. Als moeder sta je daar toch een beetje afzijdig bij. Tjonge, moet dat zo?
Dan krijg ik het boek ‘Is mijn zoon een macho?’ van Angela Crott, over het opvoeden van jongens. Na een verhandeling over de emancipatie van de vrouw en de verschillen tussen mannen en vrouwen, gaat het boek over tot het leven in een gezin met jongens. Dat begint al in de babytijd, waar al een verschil waarneembaar is tussen babyjongens en babymeisjes. De verhalen zijn grotendeels herkenbaar (natuurlijk zitten er ook tussen alle jongens verschillen). Als mijn jongens een dier nadeden was dit net als in het boek, vaak een brullende leeuw die woest om zich heen kon slaan. Met autootjes spelen ging lang goed, maar een botsing bleef nooit uit en onder luid t?tu kwam dan een politieauto aan. Op dingen timmeren was ideaal.
Het boek verschaft een duidelijk inzicht in het omgaan met jongens. De vele voorbeelden zijn sprekend. Maar er zijn toch dingen die beschreven worden, die bij ons anders lopen. Komt dat omdat mijn man vindt dat iedereen overal bij moet helpen, dus ook de jongens? Komt dat omdat de vriendjes van mijn jongens ook gewoon moeten helpen in huis? Ik weet het niet, maar voor moeders met zonen is dit boekje beslist het lezen waard.
Geef een antwoord